Ik heb vaak gemerkt dat documentaires over de mode-industrie in een van de volgende twee categorieën vallen.
De eerste is jullie gouden standaard, het soort documenten dat een enorme, angstaanjagende wereld die vaak als oppervlakkig en arrogant wordt gezien, kan transformeren in iets wonderbaarlijk resonerends; het type film dat zowel gedachten als levens kan veranderen. September-editieeen film uit 2007 over de maandenlange ontwikkeling van de grootste release van dat moment Mode Het is nog steeds een paradigma dat een industrie in zijn greep houdt die aan de vooravond staat van een zoveelste verandering, terwijl de digitale media door zijn met Harry Winston versierde nek ademden.
Films zoals die uit 1995 Uitgepaktin 2016 Eerste maandag in meien in 2017 Evangelie volgens Andreas ze volgen allemaal dit voorbeeld en balanceren behendig hun verkenningen van een uniek figuur of tijdperk in de mode met doordachte overpeinzingen over de vluchtige geneugten van vluchtige schoonheid.
Een andere categorie modedocumentaires zijn werken die er alleen in slagen de oppervlakte van een belangrijk idee te belichten. Deze films, zoals uit 2010 Valentino: De laatste keizerin 2018 7 dagen uiten in 2019 Halston– zijn niet minder belangrijk of liefdevol gemaakt, maar hun strakkere focus heeft de neiging de emotionele impact van de film te verminderen. Afgezien van de schoonheid van kleding of modellen, is er weinig dat een blijvende indruk kan maken. Maar dat is de aard van het vak: nieuwe seizoenen komen en gaan andere zijn ingebed in het weefsel van cultuur en handel.
Een nieuwe vierdelige Apple TV+-serie Supermodellen, die op 20 september in première gaat, is een zeldzame documentaire die behendig tussen deze twee categorieën beweegt. De documentairereeks beschrijft de opkomst en blijvende erfenis van legendes uit de industrie uit de jaren ’90 Naomi Campbell, Christy Turlington, Linda EvangelistaEn Cindy Crawforddie elk een duidelijke invloed hadden op de modewereld, maar absoluut niet te stoppen waren als ze samenwerkten.
in tegenstelling tot een moderne dokter, Supermodellen laat zich niet leiden door de verleiding van nostalgie. Het lijkt niet zozeer op een ontkrachte Wikipedia-pagina, maar meer op een grondig verslag van het verleden, afgeleverd door de vrouwen die verantwoordelijk zijn voor de vervalsing ervan. Hoewel het soms ironisch oppervlakkig lijkt, Supermodellen geeft een empathisch, inhoudelijk verslag van de tijd dat modellen de wereld regeerden – grotendeels dankzij een zeldzame, openhartige verschijning van Evangelista. Evangelista neemt deel aan de serie nadat ze in 2018 uit de schijnwerpers stapte, toen bij haar de diagnose borstkanker werd gesteld rond dezelfde tijd dat ze misvormingen opliep door een mislukte CoolSculpting-procedure. Evangelista’s pijnlijke verhalen en diepe affiniteit met het werk geven de documentaires het emotionele middelpunt dat ze in zich dragen.
Als je een passie hebt voor de industrie en enige kennis hebt van hoe de jaren 90 high fashion mainstream hebben gemaakt, Supermodellen gegarandeerd dat je je een beetje gammel voelt. Niettemin is de documentaire een viering van een tijdperk dat ruim twintig jaar geleden eindigde. Dus wanneer de serie begint met een assistent van in de twintig die testfoto’s maakt van Turlington voor de serie, promotionele afbeeldingen gefotografeerd door Steven Meisel – en opmerken dat compact Digitale camera hij fotografeert met een ‘jaren 90-gevoel’; het is oké om je een beetje oud te voelen. Maar als er één ding is waar de serie over gaat, dan is het dat leeftijd iets is om met trots te dragen, iets dat alle vier Supermodellen‘ glamoureuze onderwerpen geloven (in een of andere vorm).
Regisseurs Roger Ross Williams en Larissa Bills benutten behendig de elektriciteit van de mode uit de jaren 90 en de opkomende nieuwe gezichten. Natuurlijk helpt het om het geld van Apple aan je zijde te hebben, als je dat toelaat Supermodellen licentieer legendarische foto’s, video’s en muziek, en stel een topteam van legendarische interviewers samen om de kracht van de Supers te bevestigen. Isaac Mizrahi zal verschijnen tegen de tijd dat de envelop wordt geopend, vergis je niet. Maar zijn label liep destijds voorop in de reguliere mode; wie kan beter praten over de invloed van modellen als Campbell en Evangelista dan de ontwerper die ze in hun hoogtijdagen op de poster voor zijn documentaire had staan?
Maar deze persoonlijkheden zijn slechts tertiair. We kwamen hier vooral voor het model. Elk van de vier vrouwen brengt een opwindende sfeer in de documentaire. Ze hebben genoeg levendigheid om zelfs de saaiere (maar gebruikelijke) momenten aan het begin van de show, waarbij elke vrouw kort haar achtergrond uitlegt voordat ze de industrie betreden, volkomen boeiend te maken. Hoewel ze geen van beiden te voorzichtig lijken om uit te leggen hoe ze op 14- of 15-jarige leeftijd in de op uiterlijk gebaseerde business terechtkwamen, ontkennen ze ook niet de eigenaardigheid ervan. Supermodellen hij haalt deze interessante truc meer dan eens uit, waarbij hij zijn geïnterviewden laat uitleggen wat zij persoonlijk vonden van het gedrag van machtsspelers en modelscouts dat we nu kunnen zien als potentieel roofzuchtig, gevaarlijk of op de lange termijn schadelijk. De serie beschuldigt nooit een van deze vrouwen, noch vermanen ze zichzelf. Het waren, zoals vaak wordt gezegd, totaal andere tijden.
Dat wil niet zeggen dat de dokter noodzakelijkerwijs iedereen vrij laat – in ieder geval iedereen behalve de vier sterren, die enige speelruimte krijgen waar sommige meer sociaal bewuste kijkers aanstoot aan zouden kunnen nemen. (Het is niet verwonderlijk dat de serie Campbell’s niet vermeldt vermeende losse sociale banden met Jeffrey Epsteinen gaat er overheen aanklacht wegens mishandeling.) De serie biedt de onderwerpen de mogelijkheid om hun eigen ervaringen te delen, zonder grote uitspraken te hoeven doen over de industrie en haar machtsmisbruik. Hun eigen opvattingen spreken voor zich, vooral die van Evangelista, wiens zesjarige huwelijk met Elite Model Management-eigenaar Géraldo Marie tientallen jaren daarvoor martelend en beledigend was. Marie is ooit door meer dan één vrouw beschuldigd van seksueel misbruik en verkrachting in 2021.
Williams en Bills porren en porren niet naar hun onderdanen voor sappig nieuws dat de krantenkoppen haalt; de rijke levens van de modellen zijn gevuld met meer dan genoeg fascinerende details en onvertelde verhalen voor alle vier de delen. De verkenning in aflevering twee van hoe de hoofdrollen van Evangelista, Campbell, Turlington en Crawford in de ‘Freedom’-video van George Michael samenvielen met het aanbreken van het supermodellentijdperk is een bijzonder fascinerende golf, vooral met het commentaar van videoregisseur David Fincher. Het verhaal in de derde aflevering over hoe de grunge- en waif-tijdperken van de latere jaren negentig het imperium beïnvloedden waar alle vier de vrouwen onvermoeibaar aan werkten, was werkelijk fascinerend.
Er zijn eindeloze sequenties uit de serie om uit te lichten en talloze korrels om op te pakken en door te zeven met een kam met fijnere tanden die de door mode geobsedeerde mensen zal verblinden. Maar geen enkel onderdeel Supermodellen is boeiender dan wanneer Evangelista in beeld is. Pas vorig jaar kwam Evangelista weer in de openbaarheid, na jarenlang ondergedoken te hebben gezeten na een diagnose van borstkanker en de CoolSculpting-procedure die misvormd achtergelaten op verschillende delen van haar lichaam. Evangelista’s unieke buitenaardse schoonheid is zoals altijd verbluffend, maar het is de combinatie van passie en verdriet in haar ogen die haar zo’n kracht maakt in deze serie.
Evangelista’s verhalen over haar eigen onzekerheden in een bedrijf, gebaseerd op uiterlijkheden, zijn de krachtigste momenten van de documentaire en overstemmen al het oppervlakkige lawaai van de meer glamoureuze verhalen. In de vierde aflevering van de serie, terwijl ze de resultaten beschrijft van haar mislukte CoolSculpting-procedure, raakt ze een aangrijpende snaar die de hele industrie in perspectief plaatst. “Ik wou dat we elkaar echt in de spiegel konden zien, zonder vervorming, zonder elkaar ooit met een filter of geretoucheerd te hebben gezien”, zegt Evangelista, terwijl haar dronken, hoge stem kalm probeert te blijven. “Dat is wat mij in deze diepe depressie bracht waar ik in zit. Het is als een valstrik: je zit gevangen in jezelf die je haat. Het is jaren geleden dat ik heb gewerkt en jaren van onderduiken.”
Evangelista is helemaal niet van plan de modewereld te vervolgen of te veroordelen – ze houdt van haar carrière en geeft toe hoe gelukkig ze is. In plaats daarvan spreekt ze eenvoudigweg haar waarheid, een waarheid die ongetwijfeld authentiek zal zijn en waar talloze kijkers zich in zullen herkennen. Wanneer die momenten van echte, emotionele kracht zich voordoen, wordt het publiek gevraagd hun liefde voor deze periode vanuit een nieuw, meer verlicht perspectief te onderzoeken. Supermodellen markeert deze tijd effectief en liefdevol en vult voldoende resterende hiaten op om de periode echt als één geheel te zien: het goede, het slechte, het lelijke en het bovennatuurlijk mooie.
Vond je deze recensie leuk? Schrijf u in om onze wekelijkse nieuwsbrief te ontvangen Zie Nieuwsbrief overslaan elke dinsdag en ontdek welke nieuwe series en films de moeite waard zijn om te kijken en welke niet.